Tasmanie

Vandaag begon al goed. Rond 9 uur werd ik opgepikt door de airpotshutlle en eenmaal aangekomen in de luchthaven zag ik hoe druk het was. Het is namelijk nog schoolvakantie hier en er stond dan ook een enorme rij aan te schuiven voor in te checken. Daar stond ik dan met mn zware rugzak. Na een hele tijd in de rij te hebben gestaan kon ik inchecken aan de computer en kreeg ik mijn ticket. Na nog een tijd aan te hebben geschoven kwam ik dan eindelijk aan een loket om te horen dat ik 10 minuten te vroeg was voor mijnj bagage in te leveren. Ik vroeg of ze het meende en was al rond mij aan het kijken of het geen verborgen camera schow was. Maar ze sprak de waarheid en ik wachtte dus 10 minuten aan de kant en vroeg toen aan iemand wat er werkte of ik niet vooraan aan de rij mocht staan dat ik mijn ticket al had en alleen nog mijn bagage moest inleveren. Het antwoord was nee en ik moest weer aanschuiven aan de nu nog langere rij. Als ogen konden moorden, toen ik bijna aan het loket was zei een vrouw die er werkte dat het vliegtuig zeker een uur en 10 minuten vertraging had en raad eens ik kwam ook uit bij dezelfde vrouw aan hetzelfde loket. Gelukkig was ze beleefd want ik had haar ter plaatse kunnen opeten. vervolgens door de security en dan heb ik wat in de winkeltjes rondgekeken. Rond iets voor 2 konden we dan het vliegtuig in. Maar wat een vlucht we zijn gewoon hobbelend naar Launcestown Tasmanie gereden. Voor de vlucht had ik de piloot gezien, beter van niet want hij droeg zo een grote bril met dikke glazen... Rond 3 uur waren we er na een tijd kwam dan eindelijk mn rugzak aan als laatste en wou ik de airportshutlle pakken bleek die al vertrokken te zijn. Ja, dat kon er ook nog bij. Gelukkig even later was er een busje en deze bracht me naar mijn hostel Arts hostel in de oude klokkentoren, prachtige hostel, vriendelijke mensen en de beste straatnaam ooit Lindsaystreet. Ik ben de stad wat gaan verkennen en deze is echt gezellig. In de hostel heb ik met enkele duitse meisjes gepraat en vervolgens ben ik gaan slapen. Morgen wordt ik opgepikt door Jason en zn campervan, hopelijk komt hij opdagen je weet maar nooit want we hebben alles geregeld via sms en emails.

In de voormiddag ben ik de stad Launcestown nog wat verder gaan ontdekken. Ik heb er nog wat gegeten en toen ben ik terug naar de hostel gegaan. Rond iets voor 1 stopte er een campervan en stapte er een blonde jongen uit die zich voorstelde als Jason. Gelukkig hij was komen opdagen. We maakte plannen wat we die dag wilden zien en reden naar de tamar valley. We reden er langs de rivier en stopten op een paar plaatsen om foto's te nemen. We reden ook door wijngaarden en stopten bij 1 om er wat fruit te kopen. We stopte ook nog bij een vuurtoren en wandelde tot aan de zee. Vervolgens reden we door naar Greenbeach onze stopplaats voor vandaag. Op de camping maakte we wat noodles klaar met chilisaus en dronken we goon (goeiekope wijn in een zak, in een kartonne doos). Echt een backpackersmaal! Vervolgens zijn we naar het strand gegaan en hebben hier nog wat uurtjes gezeten wat gepraat en de hele zak goon opgedronken,4 liter wijn,... Er was een prachtige sterrenhemel te zien. 1 van de mooiste die ik ooit gezien heb.

In de ochtend na een douche, die pas werkte als je er dollarmunten indeed reden we terug richting Launcestown en brachten er een bezoek aan de Launcestown gorge. Het was er prachtig, zonnig, gezellig druk. We hebben er een korte wandeling gemaakt naar een meer en hier hebben we wat gezwommen, al duurde het wel een tijdje voordat we in het water lagen, ijskoud was het. Maar het was wel een goede afkoeling. Vervolgens hebben we nog wat op het gras gelegen en reden we naar een klein dorpje genaamd Perth. Hier hebben we wat tijd doorgebracht langs de rivier voodat we terug reden naar de luchthaven om Bas op te pikken een nederlandse jongen. We reden toen door naar onze nieuwe campingplaats in Lillydale en maakte er kip en rijst met satesaus klaar. S'avonds hebben we in de campervan naar de film project X gekeken.

S'morgens na het ontbijt zijn we naar de twee watervallen gewandeld die in de buurt van onze campingplaats lagen en vervolgens reden we door naar het stadje Baconsfield. Hier vonden we op een kaartje de Cuckoo watervallen. We reden er naartoe, al hobbelend want wat een weg. Na een tijdje stonden we aan het begin van het pad en begonnen we aan onze wandeling, maar na een half uur hebben we ons omgedraaid. Er was geen pad meer maar pure wildernis en we waren er heel alleen en wilde het risico niet nemen om te verdwalen. We zijn dan richting een dam gereden die al een paar jaar niet meer in werking is. We konden er gewoon door wandelen. Alleen waren de 2 jongens niet zo slim en vroegen er aan een oude man die er rondliep waar nu die dam was!!! Vervolgens reden we verder naar een meer dat litlle blue lake heet, wauw het water heeft er zo een prachtige blauwe kleur. Als ik het niet met mijn ogen had gezien had ik niet gedacht dat het echt was. Spijtig genoeg konden we er niet zwemmen, want het water was giftig en zat vol met alluminium. In de buurt vonden we een campingplaats dicht bij het strand en de zee. Het water was zalig warm en helder. Er waren ook grote rotsblokken en het mooiste van allemaal, we hadden het strand voor onszelf. We kookte noodles met eieren en gelukkig dat we die nog bij ons hadden, want het was zondag en alle winkels die we tegen kwamen waren gesloten. Na het eten deden we de afwas in het zeewater er dreven zelfs kleine stukjes zeewier in het water. S'avonds zagen we nog verschillende wallaby's over de campingplaats springen.

Rond 8 uur reden we de campingplaats af en reden naar de St Colombo Falls, 1 van de hoogste watervallen van heel Tassie. Ze zijn 90 meter hoog. Het was de moeite. vervolgens zijn we naar de Ralps falls gereden en onderweg reden we over een gravelweg en zagen prachtige uitzichten. We zagen ook weer verschillende Wallabys over de weg lopen en gelukkig raakte we er geen, want gisteren reden we er 1 aan die voor onze campervan sprong. We maakte een korte wandeling van 45 minuten en wandelde door het regenwoud. Daarna terug de campervan en naar de Bay of fires. We stopte aan een strand met helderblauw water en zagen er wilde dolfijnen zwemmen. We kwamen nog meer prachtige stranden tegen. Vervolgens kochten we vlees voor op de barbecue s'avonds en groenten. We kochten ook een doos goon en reden verder. We hadden nog 30 dollar in de pot en besloten hiermee te tanken. Maar bij 25 dollar stopten we en kochten nog 3 ijsjes van 1,50. Gelachen dat we hebben want als nu blijkt dat we zonder benzine vallen voordat we terug in Launcestown zijn, is het de schuld van onze goeiekope ijsjes. We reden dan door weer over een gravelweg, we kwamen er geen andere auto's tegen naar onze campingplaats Scamander forrest reserve. Deze campingplaats ligt vlak langs de rivier. We maakte de barbecue klaar en Jason hing zijn visnet in het water met daarin een halve biefstuk. Goed gek het beste stuk vlees en hij ging ermee vissen. We aten ons vlees en groenten op met wat brood en dronken de goon. Toen begonnen de drankspelletjes, geen goed idee. We eindigde bij wat andere kampeerders aan het kampvuur en rond 12 uur kroop ik de tent in.

S'morgens rond 8uur was ik wakker en ging ik in het visnet kijken. 1 piepklein visje en daar heeft Jason dan een halve biefstuk voor opgegeven. Rond 9 uur waren de jongens ook wakker met een ongelofelijke kater. Het duurde dan ook een hele tijd vooraleer we terug op weg waren.

We maakte ook plannen wat we allemaal wilde bezichtigen en waar we waarschijnlijk niet heen konden rijden omwille van de bosbranden. We reden naar een klein dorpje aten er iets en reden toen terug naar het dorpje Perth waar we de hele dag aan de rivier hebben doorgebracht, dit omdat de twee jongens zich niet op hun beste voelde na al dat drinken. Rond 6 uur maakte we er wat spaghetti klaar en reden we richting luchthaven om Laura op te pikken. Eindelijk nog een meisje erbij. Want begon me al wat aan Bas te ergeren. Gelukkig was Laura een toffe en haalde we ons gelijk door een caming met toilet te eisen. Bas wilde er geen, maar wij zijn 2 meisjes en willen er toch 1 met.

Koude nacht geweest, het is afgekoeld tot bijna 4 graden. Na het ontbijt zijn we naar een klein stadje gereden genaamd Pinguin. Hier staat een beeld van een pinguin en zelfs de afvalbakken zijn gemaakt las pinguins. We kwamen er ook uit bij een supermarkt waar de eigenaar een nederlander bleek te zijn. Ze verkochten er ook typische nederlandse producten we kochten er ook wat speculaas. Van hieruit reden we naar een klein stadje Wynyard en hadden er een prachtig zicht over de omgeving, en het helderblauwe water. We aten er onze lunch op en ons plan was toen om naar Table cape te gaan, maar we zijn er nooit geraakt want bonderweg ernaartoe zagen we opeens heel veel rook onze richting uit komen. Bleek dat er daar ook al branden waren. We stapten uit om foto's te nemen en de geur was verschrikkelijk. We besloten ons om te draaien en naar de Hellyer gorge te gaan en hier wat te wandelen. S'avonds hebben we gekampperd in een klein stadje Wataranka. Het was zo grappig omdat het na 6 uur was moesten we naar een adres in het dorp gaan, dus Laura en ik pakte de kaart mee en gingen op zoek terwijl de jongens de tent gingen opzetten. We kwamen uit aan het plaatselijke tankstation en winkel. Aan de deur stond ons al een oude kwade man op te wachten en vroeg wat we deden met de kaart. Aan de tafel zat een oude vrouw al even vriendelijk als de man. We boekte een campingplaats voor 1 nacht en kregen de sleutels van de douches en wandelde terug naar de camping. We gingen pannekoeken eten alleen was Bas zo slim geweest om veel te veel water bij de pannekoekenmix te doen. Hij was zo koppig en zei dat het wel zou lukken. Het duurde dan ook een eeuwigheid vooraleer de pannekoeken klaar waren. We waren het beu en zeiden dat we onze eigen pannekoeken wel zouden bakken en gebruikte de andere pannekoekenmix. S'avonds in de campervan hebben we nog naar summer height high gekeken een supergrappige Aussie serie. We hebben ook nog Jason aangesproken over Bas dat hij moet veranderen anders stappen Laura en ik uit de campervan en gaan we op ons eigen verder.

S'morgens hebben we lekker kunnen douchen en omdat het nog zo koud was heb ik mijn haren gedroogd onder een handendroogmachine. We zijn koffie gaan halen bij de oude mensen die zeiden gisteren dat hun winkel vanaf 7 uur open was. Het was nu iets na 9 uur en de winkel wqs nog gesloten. Even later kwam de oude vrouw en vroeg heel beleefd, wat moeten jullie. Het zijn toch zo een lieve oude mensen hier. We bestelde 4 koffies en kochten een soort fruitcake. Ondertussen keken we rond in de winkel waar ze alles verkochten. Zelfs kleurschampoo voor je haar wat volgens ons al jaren vervallen was. Na een tijd liepen we terug naar de caming en dronken de koffie op, het was afschuwelijk. Aan de cake ben ik nog niet eens begonnen. Na het ontbijt vertrokken we naar Cradle mountain national park. Rond 12 uur waren we er en kochten een parkpas voor alle nationale parken in Tasmanie. We aten er een broodje en vertrokken dan met de shuttlebus naar Dove lake waar we een wandeling rond het meer zouden doen. In het begin van de wandeling zagen we zelfs Cradle mountain niet omwille van de mist. We kwamen in het begin van de wandeling zelfs een kangoeroe tegen die we gewoon konden aaien, wat een lief beestje. Omdat Laura nogal bleef treuzelen hebben we de groep opgesplitst en zijn de jongens gaan wandelen en ik ben bij Laura gebleven. Het was er prachtig en na een tijd trokken de wolken weg en zagen we cradle mountain de berg die we morgen zouden beklimmen. Het was geen al te zware wandeling en we stopte regelmatig om foto's te nemen en met wat andere wandelaars te praten. Na de wandeling namen we de shutllebus naar Ronny creek en zagen hier wilde wombats rondlopen, de eerste die ik in het wild zag. Vervolgens namen we de shutllebus terug naar het visitorcenter en zagen de jongens terug. We reden naar een camingplaats en maakte er tortillas klaar en na het eten hebben we samen als groep gesproken over Bas. Hopend dat dit geholpen heeft hebben we s'avonds terug naar de tv serie summer heights high gekeken.

De volgende dag stonden we al vroeg op en vertrokken voor onze dagtocht om cradle mmountain te beklimmen. Maar het was weer een getreuzel en toen we aan onze wandeling van minstens 6 uur konden beginnen was het onertussen al 11uur. Veel te laat. We wandelde eerst langs Dove lake tot aan de vissershut en namen toen een kortere stijlere weg naar Marions lookout. Het was op sommige plaatsen zelfs zo stijl dat we ons op moesten trekken aan ijzeren kabels. Boven op Marions lookout hadden we een prachtig uitzicht over het park en hier aten we onze lunch op. We liepen verder en volgde een stuk pad dat ook gebruikt wordt in de overland track dit is een beroemde wandeling van 5 a 7 dagen door het park waar je je al een jaar op voorhand moet voor inschrijven. We volgde dit pad tot aan een hut en dan begon de beklimming. We volgde eerst een stijl pad naar boven en dan schuin naar boven tot aan grote rotsblokken en die moesten we opkruipen om naar de top te klimmen. Goed gek dat mensen dit eigelijk doen. Op momenten was ik zelfs bang om te vallen en moest ik goed kijken waar ik de rotsblokken op zou kruipen. Hangend aan armen en half springend klommen we naar boven. Het was een zware beklimming want we moesten goed ons hoofd erbij houden om niet naar beneden te donderen. Maar we haalde het alle 4. Toen begon het gevaarlijkste gedeelte terug naar beneden. Al ging dit vlotter dan ik had verwacht. Terug onder deden we de face track terug naar dove lake. Dit was weer een zware wandeling want we moesten ons weer aan kabels vasthouden om naar beneden te komen. We wandelde op een snel tempo naar de plaats waar de shutlebus ons zou oppikken. 10 na 6 waren we er. Gelukkig want de laatste shutllebus vertrekt namelijk rond 20 na 6 we hadden het gehaald. Terug aan de campervan merkte we dat de auto niet startte, Jason had namelijk zijn lichten vergeten uit te zetten. Gelukkig waren er nog andere mansen op de parking die ons geholpen hebben. S'avonds na het eten heb ik nog wat met Bas en Laura zitten te praten.

De volgende dag vertrokken we rond 10 naar de Mole creek grotten. Maar toen we daar aankwamen en bleek dat we er 19 dollar voor moesten betalen wilde de andere niet meer want ze moesten op hun geld letten. Maar wel iedere dag Wijn kopen en Jason kocht zelfs een fles drank van 45 dollar,... werd er een beetje kwaad van. Dus reden we door naar de Liffey watervallen en wandelde daar een tijdje. Na dit reden we door naar Hammilton waar we zouden kamperen. We maakte er een platypuswandeling in de hoop een vogelbekdier te zien, maar helaas. Terug op de camping maakte we spaghetti carbonara klaar en leerde we nog 8 andere backpackers kennen en gingen we drankspelletjes doen. Spijtig genoeg dachten 2 mensen van ons groepje hier anders over en dronken zich volledig zat, de andere backpackers waren nog normaal na het spel maar Jason en Laura,... zal iets voor morgen worden,....

De volgende morgen waren natuurlijk de twee zuiplappen van de groep niet wakker te krijgen en na een eeuwigheid konden we dan toch uiteindelijk vertrekken. We reden door naar MT Field national park en hier konden we enkel de twee uur durende wandeling doen naar de watervallen. De rest van het park was nog steeds afgesloten omwille van het brandgevaar. Op weg naar het park reden we door een gebied waar alles was afgebrand. We begonnen aan onze tocht en kwamen al snel uit bij de eerste waterval. We wandelde verder en kwamen ook uit in een gedeelte met reusachtig grote bomen 1 ervan was bijna 100 meter hoog. Na bijna 2,5 uur kwamen we terug aan de parking uit en besloten naar de stad Stahtgordon te rijden. Het stadje ligt hoog in de bergen en het was er regenachtig en mistig. We reden er over een weg en hadden al een hele tijd geen auto's meer gezien of huizen. We kwamen uit aan het informatieccenter en hier hoorde we dat er helemaal geen stad meer was enkel nog een paar huisjes. In de jaren 70 woonde er nog 20000 mensen. We konden wel nog de grootste dam van heel australie bezoeken. De Gordon dam. We stopte bij een uitkijkpunt en zagen hier voor het eerst terug 2 mensen. We begonnen al dingen te verzinnen dat dit wel een scene uit een horrorfilm leek, dat de inwoners allemaal vermoord waren en dat de dam waarschijnlijk gebouwd was uit menselijke schedels en dat ze ons ook zouden vermoorden. Uiteindelijk kwamen we uit bij de dam en hadden een prachtig uitzicht. We reden na een tijdje verder naar het stadje Bridgewater en gingen hier naar De Mc Donalds en we waren uitgehongerd. We reden toen verder naar een campingplaats in de buurt want morgen gaan we Hobart bezoeken de hoofdstad.

Rond 11 uur kwamen we aan in de hoofdstad van Tassie, Hobart. Jason en Laura gingen het beroemde Mona museum bezoeken. Bas en ik gingen de stad verkennen. Wilde niet mijn dag in een museum doorbrengen als ik maar een paar uur had voor de stad te verkennen.We wandelde eerst naar salamanca, beroemd om zijn zaterdagmarkten en liepen naar the waterfront. Van hieruit liepen we Kelly's trappen op en kwamen uit in Battery point. Hier wandelde we langs allemaal oude huizen en gezellige cafe's. We wandelde tenslotte tot Sandy bay en gingen dan terug naar de dokken. De stad liet me wat denken aan San Fransisco met zijn steile hellingen. Aan het water aten we Fish and Ships, heerlijk verse vis. Van hieruit zijn we naar de botanische tuinen gewandeld, deze heb je in elke stad in Australie liggen. Rond 4 uur hadden we terug afgesproken met Jason en Laura, deden we inkopen voor het avondeten en reden naar een campingplaats 2 uur van Wineglas bay af. S'avonds keken we weer naar een tv serie en rond half elf kroop ik de tent in voor te slapen.

S'morgens vroeg reden we bijna 2 uur verder richting Wineglas bay, maar eerst stopte we bij the friendley beaches. Met prachtig wit zand en helderblauw water. De stranden in Tassie zijn zelfs mooier dan de meeste stranden aan de oostkust van Australie. Vervolgens reden we naar Coles bay, een klein stadje aan het water waar we geluncht hebben. Toen kwam het hoogtepunt de wandeling naar het uitzichtpunt van wineglas bay, het was weer bergop en allemaal trappen zoals de meeste plaatsen hier, maar het uitzicht maakte alles goed. Wat een mooi zicht, onder ons vanop het platform zagen we zelfs een slang kruipen. We konden niet wachten om naar het strand zelf te wandelen. Het ging een hele tijd bergaf en de trappen bleven maar komen. Dat belooft voor terug naar boven te lopen. Op het strand zagen we allemaal wallaby's zitten die we ook konden aanraken. Na een tijd begonnen we aan de beklimming naar boven ongeveer 600 trappen en rotsblokken. Na ongeveer een uur was ik terug boven. We reden terug naar dezelfde kampeerplaats als eergisteren en maakte wat eten klaar.

De voorlaatste dag alweer in Tasmanie. We reden richting Port Arthur. Hoe korter we er kwamen hoe meer afgebrande gebieden we zagen. Bomen, huizen, auto's alles was afgebrand. Er leek wel een bom ontploft te zijn op verschillende plaatsen. Van vele huizen stonden er alleen nog schoorstenen recht. Indrukwekkend om te zien. Op een gegeven moment reden we zelfs langs een tentenkamp waar ze de slachtoffers van de brand opvingen. We werden er allemaal wat stil van. En van het ene op het andere moment kom je dan weer in de prachtige natuur van Tasmanie terecht. We bezochten er enkele natuurwonderen zoals een soort tegels gemaakt uit rotsen, volledig natuurlijk. Een boog van rots, grotten waar je de golven door ziet komen, prachtige hoge kliffen. We reden ook door het smalste gedeelte van Tassie. als je er doorreed zag je het water aan 1 kant en ook aan de andere kant zagen we het water. Port arthur was een teleurstelling, we dachten echt dat er nog een stad was, maar helaas het zijn enkel nog maar wat ruines. Ze vroegen hier 32 dollar voor. We hebben gepast en zijn terug naar Hobart gegaan voor Mount Wellington op te rijden. We reden meer dan 22km omhoog naar een hoogte van meer dan 1200 meter. Het uitzicht was de moeite en van hier boven zag je pas hoe hoog de stad eigenlijk is. Na een tijdje reden we Laura naar de luchthaven want zij vloog vandaag al terug. We namen afscheid om na een kwartier al weer terug te rijden. Ze had namelijk haar gsm vergeten. Vervolgens reden we terug naar een campingplaats waar we al geweest waren en maakte wat eten klaar.

Laatste uren in Tassie. Na het ontbijt reden we richting Launcestown. We stopte nog ergens voor een koffie te drinken en rond Kwart voor 12 namen we afscheid van Jason en checkte ik in. Ik kreeg een plaats aan de nooduitgang en moest vragen beantwoorden en de crew helpen als er een noodgeval was. Het voordeel is meer beenruimte. Na een tijd nam ik ook afscheid van Bas en stapte het vliegtuig in. Zalig meer plaats voor de benen, nadeel was dat er een verschrikkelijk irritant kind achter me zat. Ik begrijp nu ook beter waarom de raampjes in een vliegtuig niet open kunnen. Na iets langer dan een uur vliegen landde ik in Melbourne en zat mijn Tasmanie avontuur er weer op. Ik nam de shutlebus naar mn hostel en wandelde nog even door de stad. Het was er bloedwarm 40 graden, en dat in een stad.